Είναι αρκετά σαφές, ότι την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ την ήθελε μια μεγάλη κατηγορία συνειδητοποιημένων πολιτών, η οποία όμως απαρτίζεται από ανθρώπους που δεν θα τους χαρακτήριζες «καθαρόαιμους δεξιούς».
Και οι άνθρωποι αυτοί διαπερνούν, αλλού περισσότεροι, αλλού λιγότεροι, όλα τα πολιτικά κόμματα και τους ιδεολογικούς χώρους, αυτού της “αριστερά του ρεαλισμού” περιλαμβανομένου.
Από τον κοινωνικό και φιλικό περίγυρο όλων μας, έχουμε παραδείγματα ανθρώπων που τόσο στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών όσο και-κυρίως- στον δεύτερο δήλωναν ανοικτά “αν ψήφιζα ΝΔ, σίγουρα θα επέλεγα τον Κυριάκο!” Πολλοί, μάλιστα, ομολογούσαν ότι αν δεν υπήρχε η υποχρέωση της “εγγραφής ως μέλος” στο κόμμα, προκειμένου να έχεις δικαίωμα ψήφου, σίγουρα θα πήγαιναν να στηρίξουν Μητσοτάκη, άσχετα με το τι έχουν ψηφίσει στο παρελθόν ή τι πρόκειται να ψηφίσουν στο μέλλον.
Το κρίσιμο ερώτημα, από την απάντηση στο οποίο θα εξαρτηθούν εν πολλοίς και οι μεσομακροπρόθεσμες εξελίξεις στην ΝΔ, είναι : πόσοι από τους νεοδημοκράτες (και κατά τεκμήριο “δεξιούς”) που επέλεξαν Κυριάκο Μητσοτάκη τον επέλεξαν γιατί πιστεύουν σ' αυτά που ευαγγελίζεται ότι προτίθεται να καταστήσει ως “κατευθυντήρια πολιτική” στην ΝΔ, πόσοι συνειδητοποίησαν ότι η παραδοσιακή “παράταξη” χρήζει ριζικής ανανέωσης και εκσυγχρονισμού, αν θέλει να έχει παρόν και μέλλον σ' ένα ραγδαίως μεταβαλλόμενο περιβάλλον με απαιτητικές νέες συνθήκες, και πόσοι τον ψήφισαν με την σκέψη ότι “ο Κυριάκος, είναι αυτή την στιγμή ο καταλληλότερος...αντί-Τσίπρας”! Ο άνθρωπος, δηλαδή, που θα μας ξαναφέρει στην... παλιά καλή εξουσία, να συνεχίσουμε τις προνομιακές σχέσεις και τα κουμάντα μας... Να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε “σαν άλλοτε”!
Η αίσθηση που αποπνέει ο κ. Μητσοτάκης, είναι ότι πρόκειται (κατά τα λεγόμενά του αλλά και τα όποια δείγματα “γραφής” του από τις θέσεις ευθύνης που υπηρέτησε...) για ένα πούρο κεντροδεξιό πολιτικό, χωρίς αυταπάτες για το ποιοι είναι σε παγκόσμιο επίπεδο οι συσχετισμοί ισχύος στην πολιτική και την οικονομία. Είναι οπαδός του “λιγότερου κράτους”, το οποίο θα περιορίζεται στο να θέτει και ελέγχει αποφασιστικά και δίκαια αν γίνονται σεβαστοί οι κανόνες του παιγνιδιού, θεωρεί ότι μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να κινήσει την οικονομία, θεωρεί τον λαϊκισμό και τις πελατειακού τύπου σχέσεις κράτους-πολιτών καταστροφή (και βασική αιτία που μας έφερε μέχρις εδώ που βρισκόμαστε...), απεχθάνεται τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες που “κανακεύουν” την κοινωνία, ομνύει στο “την αλήθεια, κι' ας πονάει...”
Τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά που λέει (και υπό την αίρεση ότι τα πιστεύει κι' όλας...) και οι “δεξιοί” που τον επέλεξαν στην ηγεσία της ΝΔ; Ή απαυδισμένοι από την αναποτελεσματικότητα των προκατόχων του να “παγιώσουν” το κόμμα στην εξουσία και με...στερητικό σύνδρομο λόγω της απώλειάς της τον “πίστεψαν” και επένδυσαν σ' αυτόν μόνο ως... αντί-Τσίπρα;
Και ο νέος αρχηγός της ΝΔ, τι θα επιλέξει ν' αποδειχθεί (μακροπρόθεσμα, πέρα από το βραχυπρόθεσμο “κομματικό συμφέρον”); Ο Κυριάκος των προσδοκιών τους, ή ο Μητσοτάκης (με κατακτημένο, πλέον, το δικαίωμα ... όνομά του!) των πιστεύω του, που θα καταστήσουν τον ίδιο αλλά και το (αναδιαρθρωμένο) κόμμα του ένα σύγχρονο κεντροδεξιό πόλο αναδιάταξης της χώρας, εκσυγχρονισμού της, αναπτυξιακής ανασυγκρότησης στηριγμένης πάνω σ' ένα εθνικό παραγωγικό-ανταγωνιστικό πλαίσιο που προϋποθέτει θυσίες, παραμερισμό “κεκτημένων”, σκληρή δουλειά και αυταπάρνηση από το σύνολο της κοινωνίας;
Με λίγα λόγια: ο Κυριάκος θέλει (αν εννοεί τα όσα υπόσχεται...), η ΝΔ μπορεί; Με τις δομές, την συγκρότηση και τις παραδοσιακές και σε μεγάλο βαθμό ξεπερασμένες “αρχές” και ιδέες της είναι σε θέση να υποστηρίξει, να δοκιμάσει μια νέα πρόταση, ή απαιτείται εκ βάθρων... ανακαίνιση όχι μόνο σε πρόσωπα αλλά και πολιτικές πρακτικές; Κι' αν δεν μπορεί (που προφανώς δεν μπορεί...) έτσι όπως είναι, θα καταφέρει ο νέος ηγέτης της να την μεταλλάξει, ή θα πέσει θύμα του πολιτικού- “ιδιοκτησιακού” πατερναλισμού που την έχει στιγματίσει;
Κρίσιμο και καίριο το στοίχημα. Και όχι μόνο για την ΝΔ....