Κάνει ότι μπορεί ο Αλέξης να μοιάσει στον Αντρέα. Και... εκφραστικά, το πετυχαίνει. Το πρόβλημά του, όμως, είναι ότι έχει μπλέξει τις εποχές! Άλλη η δεκαετία του '80, τελείως διαφορετική η σημερινή εποχή.
Τότε μπορούσες να φωνάζεις “έξω οι βάσεις του θανάτου!” και με το που έπαιρνες την εξουσία να υπογράψεις συμφωνία παραμονής τους που την ονόμαζες “απομάκρυνσης”! Κανείς δεν διαμαρτυρόταν (εκτός του ΚΚΕ), αφού την ίδια στιγμή οι μισθοί αυξάνονταν κατά 40%, οι συντάξεις το ίδιο (άσε που έπαιρναν σύνταξη “αντιστασιακού” και παιδιά που είχαν γεννηθεί μετά το 1945!), τα επιδόματα έπεφταν σύννεφο, ο μέσος όρος της συνταξιοδοτικής ηλικίες κόντεψε να φτάσει στα...48, οι διορισμοί στο δημόσιο γίνονταν κανονικά κάθε...πρώτη του μηνός!
Βλέπετε, τότε “λεφτά, υπήρχαν”! Δηλαδή, δεν υπήρχαν, αλλά ο δημόσιος δανεισμός πανεύκολος, το δημόσιο χρέος σπαργανώδες, η οικονομία κουτσά-στραβά περπατούσε. Η “αλλαγή”, έκανε “κοινωνική πολιτική” με δανεικά χρήματα που θα έπεφταν σαν πέλεκυς στο κεφάλι επόμενων γενεών. “Καλή” ώρα... Ο Αντρέας, όχι μόνο ενίσχυσε (έστω και μ' αυτόν τον τρόπο) την μεσαία τάξη, αλλά με τις δώθε-κείθε παροχές την διεύρυνε κι' όλας. Με δανεικά κόλλυβα την... αβγάτισε, την παρότρυνε να ξοδεύει (και το ονόμασε “ανάπτυξη”) και να καταναλώνει με χρέωση... στο μέλλον, έκανε την αγορά να κινείται με ταχύτερους ρυθμούς. Πλασματικούς, αλλά δεν πείραζε. Άλλοι θα πλήρωναν αργότερα...
Ο ...τάλας ο Τσίπρας, με την συνθηματολογία του Αντρέα (δεν έλεγε “έξω οι βάσεις”, αλλά έλεγε “τέρμα τα μνημόνια”,“αύξηση των μισθών”, “επαναφορά των συντάξεων” στα προ περικοπών επίπεδα – και... χάριζε και την 13 σύνταξη! Πήρε, λοιπόν, την εξουσία και... “μετά” κατάλαβε ότι δεν ξέρει τι να την κάνει! Γιατί το ταμείο ήταν κάτι περισσότερο από μείον, το δημόσιο χρέος είχε εκτιναχθεί σε απίστευτα ύψη, οι κάνουλες δανεικών είχαν στερέψει προ... 6ετίας -κι' από πάνω μας είχαν κατσικωθεί και οι “κακοί ξένοι”, που επιμένουν να μην μας αφήνουν να κάνουμε του κεφαλιού μας (με τα δικά τους λεφτά...), να μην πηγαίνουμε “σαν άλλοτε”!
Η συνέχεια της ιστορίας, μας είναι... τραγικά γνωστή: τρίτο επαχθέστερο μνημόνιο, ένα πρόσθετο φέσι 90 δισ. λόγω επτάμηνου φροντιστηρίου...ανώμαλης προσγείωσης στην πραγματικότητα από τα ιδεοληπτικά “αριστερά” σύννεφα, φορολογίες και “έκτακτες εισφορές” δραματικότερες των ήδη εξουθενωτικών και ως... μόνιμο δικαιολογητικό επιμύθιο, “δεν φταίμε εμείς, αλλά οι προηγούμενοι, εμείς απλώς αναγκαζόμαστε να εφαρμόζουμε πολιτικές που μας προκαλούν αλλεργία...”! Στόχος τους, τώρα (και το λένε και με “αριστερή” περηφάνια!) να... “προστατέψουν” τους ήδη ντεσπεράντος που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, να “σταματήσουν τις ανισότητες , εξομοιώνοντας τους πάντες... επί τα χείρω! Η μεσαία τάξη διαλύθηκε, τα όσα είχε αποκτήσει παλιότερα (σπίτια, μικρές περιουσίες, καταθέσεις) εξαερώθηκαν και ότι απέμεινε, βραχνάς που δεν επιτρέπει (λόγω φορολογίας) ούτε ένα στοιχειώδες φτωχικό επίπεδο ζωής! Το “όραμα” τώρα η... προς τα κάτω εξίσωση των πάντων, η “αξιοπρεπής” και ομοιόμορφη φτωχοποίηση, η “αριστερή” διαχείριση της μιζέριας του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας.
Η πρώτη φορά “αριστερή κυβέρνηση”... δεν μιλάει ούτε εκπονεί πολιτικές για ρεαλιστική (μικρή έστω, αλλά ρεαλιστική...) ανάπτυξη και τόνωση της αγοράς (πώς, την ώρα που στραγγαλίζει την όποια εναπομείνασα αγοραστική δύναμη με την τρελή και ανερμάτιστη υπερφορολόγηση, που δεν πρόκειται να αποφέρει ΠΟΤΕ έσοδα;), παρά μόνο ευαγγελίζεται... προστασία των ήδη λούμπεν, με την “παρηγοριά” ότι δεν θα είσθε για πολύ οι... μόνοι! Φιλοδοξεί να κάνει απλώς κουμάντο μιας απελπισμένης κοινωνίας, με όρους... σταχανοβίτικους!
Αναγορεύει σε “προνομιούχους¨και “πλούσιους” όσους έχουν εισόδημα (μεικτό και πλασματικό, με όρους προ περικοπών, του 2009...) πάνω από 25.000, που σημαίνει στην πράξη (μετά από φόρο εισοδήματος και κρατήσεις...) κάτι λιγότερο από 1200 ευρώ τον μήνα! Από τα οποία πρέπει να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ, “τεκμήρια” για περιουσιακά στοιχεία που αγόρασαν κάποτε με τον ιδρώτα δουλειάς 30-40 χρόνων, τους εξαθλιώνει- και ταυτόχρονα αποξηραίνει την ήδη θεόξερη αγορά! Κι' από πάνω τους... στοχοποιεί ως τους “μεγάλους υπαίτιους” του συλλογικού μας δράματος...
Συντρόφια, όχι άλλο κάρβουνο!