Και ποιος δεν έχει απολαύσει το καταπληκτικό μουσικό δημιούργημα του Μάνου Χατζιδάκι, σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη:
“Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν
για πόλεμο στο μακρινό το Ιράν./Ο πρώτος από πόλεμο δεν κάτεχε,
ο δεύτερος στις κακουχιές δεν άντεχε./Ο τρίτος ήταν υποκείμενο γελοίο
κι ο τέταρτος φοβότανε το κρύο./Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν
αλλά δε φτάνουνε ποτέ στο Ιράν...”
Κάτι μου λέει ότι η μεγάλη αυτή επιτυχία, γραμμένη πριν από 58 χρόνια για το ανέβασμα του έργου του Μπρεχτ “Ο κύκλος με την κιμωλία”, από τον Κάρολο Κουν, θα ξαναγίνει επίκαιρο σουξέ, λόγω των εξελίξεων στην ...ΝΔ! Στην διακριτική σας ευχέρεια να “ταυτοποιήσετε” κάθε έναν από τους τέσσερις υποψηφίους για την προεδρία του κόμματος, με κάποιον από τους “στρατηγούς” του Ελύτη-φυσικά και με τα χαρακτηριστικά τους... Μ' εξαίρεση ,ίσως, τον “γελοίο”, που μάλλον εύκολα κολλάει με έναν από τους υποψηφίους, τα “γνωρίσματα” των άλλων τριών στρατηγών μπορούν να τα διεκδικήσουν επαξίως οι εναπομένοντες υποψήφιοι, άλλος σε μεγαλύτερο κι' άλλος σε μικρότερο βαθμό. Το εντελώς απογοητευτικό, είναι ότι ο “γελοίος”, έχει δώσει δείγματα πως “αντέχει” όσα οι άλλοι τρεις δεν αντέχουν...
Κινάν, λοιπόν, για τον “πόλεμο”, που βεβαίως δεν είναι στο “μακρινό το Ιράν”, αλλά την πολύ... κοντινή μας Ελλάδα. Του σήμερα και του αύριο. Και για να “φθάσουν”, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν μέσα τους αλλά και μεταξύ τους, ότι η ανάδειξη στην ηγεσία του κόμματος, της παράταξης με την μακρότερη ιστορία στον τόπο, δεν είναι στόχος, αλλά μονάχα το πρώτο απαραίτητο βήμα μια μακράς και επίπονης πορείας που απαιτεί προσεκτικούς και μελετημένους σχεδιασμούς, στρατηγικές και τακτικές κινήσεις. Κυρίως στρατηγικές...
Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όλα τα κόμματα (αλλά κυρίως η ΝΔ) και όσα δημιουργήθηκαν από τις αποσχίσεις τους, ετεροπροσδιορίζονταν. Επικρατούσε, μετά από κάθε εκλογική ήττα τους, η νοοτροπία του “γιουρουσιού”, το πως θα καταφέρουν να ξαναγυρίσουν στην εξουσία, πως θα επέλεγαν έναν “αντί-” ηγέτη, ικανό να κατατροπώσει τον αρχηγό του αντίπαλου κόμματος που τα είχε εκθρονίσει. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, και περιορισμένου βεληνεκούς, σπάνια τολμούσαν έναν σκληρό και ειλικρινή απολογισμό των δικών τους λαθών και παραλείψεων. Η ΝΔ, ειδικότερα, άλλαζε αρχηγούς, φορτώνοντας στους “ηττημένους” όλες τις ευθύνες της απώλειας η της μη επανόδους στην εξουσία. Σκέψεις για να... αλλάξουν την φυσιογνωμία, τους στόχους (ανάλογα με τις εξελίξεις), αρχές και προγράμματα, ούτε που πέρναγε από το μυαλό των ιθυνόντων της Ρηγίλλης και στην συνέχεια της Συγγρού. Μόνο “εικόνα” βιάζονταν ν' αλλάξουν, το επικοινωνιακό περιτύλιγμα, αδιαφορώντας αν το “προϊόν” δεν μπορούσε να πουλήσει, ήταν παλιομοδίτικο, αναποτελεσματικό...
Πάνω από 40 χρόνια, η ΝΔ κινείται, σχεδόν απαρέγκλιτα, πάνω στις αρχές του...Συνεδρίου της Χαλκιδικής! Από τότε στην χώρα, στην Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο ήρθαν τ' απάνω κάτω! Ισορροπίες, βεβαιότητες, συμμαχίες και συνασπισμοί διαλύθηκαν από την ορμή των ιστορικών εξελίξεων. Αλλά ο πυρήνας της ΝΔ, παραμένει προσκολλημένος στην....Χαλκιδική! Λες και δεν πέρασε σ' αυτά τα 40 και βάλε χρόνια... ούτε μια μέρα!
Είναι απολύτως βέβαιο ότι αν ζούσε σήμερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, θα ήταν ο πρώτος που θα ξεκινούσε εκστρατεία επαναπροσδιορισμού του κόμματος που ίδρυσε τότε. Νέες συνθήκες, νέες στρατηγικές, νέα όπλα! Πρώτα αποφασίζεις “ποιος” είσαι, “τι” θέλεις να γίνεις και “πού” θέλεις να πας, και μετά επιλέγεις τον κατάλληλο “στρατηγό” να σε οδηγήσει εκεί.
Αλλιώς, είναι βέβαιο ότι δεν θα φθάσεις... “στο μακρινό το Ιράν”!