Απ' ότι φαίνεται, ο Αλέξης Τσίπρας είναι... αυτοκαταδικασμένος στην βαρύτερη ποινή για ένα πολιτικό, και δη νέο: δεν μπορεί να μάθει από τα λάθη του. Ακόμη κι' αν δεχθεί κανείς ότι η απειρία είναι λογικό να οδηγεί σε σφάλματα, η πείρα που αποκτά κανείς ασκώντας την όποια δραστηριότητα -πόσο μάλλον την εξουσία- επιβάλλει ,αν μη τι άλλο, την μη επανάληψη των ίδιων λαθών.
Μετά την καταστροφική επτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και την πλήρη ανυπαρξία του παραμικρού έργου με την “δικαιολογία” ότι το ενδιαφέρον στράφηκε σχεδόν αποκλειστικά στην... αποφράδα “διαπραγμάτευση”, ο κ. Τσίπρας παραδέχθηκε προεκλογικά, ότι υπήρξαν σοβαρά λάθη στο κυβερνητικό έργο προσωπικά, μάλιστα, ανέλαβε την ευθύνη για λάθος επιλογές πολιτικών και -κυρίως- προσώπων.
Ο δια των εκλογών... ανασχηματισμός του κυβερνητικό σχήματος, απέδειξε ότι η “συγγνώμη” του πρωθυπουργού ήταν καθαρά εργαλείο προεκλογικής επικοινωνίας: επέλεξε πάλι τα ίδια πρόσωπα που αποπνέουν την ίδια αίσθηση “ρεαλισμού” και “ευθύνης”, ενώ τα “νέα” πρόσωπα στην ομάδα βρίσκονται -στην καλύτερη περίπτωση- στα όρια της ίδιας ιδεοληψίας με τα παλιά. Και το κυριότερο: ο στενός κύκλος των εξ απορρήτων συνεργατών του πρωθυπουργό, παρέμεινε αναλλοίωτος. Με γραφικούς “μπαρμπάδες” και κατά... φαντασία “γιάπηδες”.
Πόσο μυαλό, πέραν του...κοινού, χρειαζόταν στους όποιους και όσους πρωθυπουργικούς συμβούλους ( “Επικρατείας” και μη...) για να πουν και να πείσουν τον κ. Τσίπρα ότι σε κρίσιμες συναντήσεις διεθνούς επιπέδου και βαρύνουσας σημασίας (πόσο μάλλον όταν μεταδίδονται ανά τον κόσμο ζωντανά από το CNN), ένας ηγέτης επιλέγει να μιλήσει στην μητρική του γλώσσα, όσο καλά κι' αν μιλάει αγγλικά ή την όποια γλώσσα. Είναι, κατ' αρχήν, θέμα εθνικού στάτους, και επιπλέον ο ευφυής ηγέτης εκμεταλλεύεται τον χρόνο της μετάφρασης για να φορμάρει κατάλληλα την απάντησή του. Το... προβληματάκι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός έμαθε τα αγγλικούλια του (και μπράβο του) με ταχύρρυθμα εντατικά μαθήματα εν όψει εξουσίας, ας το παραβλέψουμε...
Αλλά όχι ο Τσίπρας! Προτίμησε να δείξει ότι μιλάει τέλεια αγγλικά, μ' αποτέλεσμα όταν η συζήτηση μπήκε σε ειδικά και πολύ συγκεκριμένα οικονομικά, δημοσιονομικά, διοικητικά και δομικά ζητήματα, ο πρωθυπουργός μας... δεν κατάλαβε τι τον ρωτούσαν, στριφογύριζε αμήχανα τα χέρια του, κατέφυγε σε εξ ίσου αμήχανα χαμόγελα, και το ζωντανό ακροατήριο (υποθέτουμε και τα εκατομμύρια που παρακολουθούσαν CNN) ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια!
Αλλά το πραγματικό πρόβλημα δεν εστιάζεται ,μόνο, στην οίηση του Τσίπρα να το παίξει... Οξφορδιανός απόφοιτος και την αδυναμία των “συμβούλων” να τον προστατέψουν. Έχει να κάνει με την ουσία και την 'άποψη που έχει για το τι σημαίνει πολιτική!
Αυτή η συζήτηση στο ίδρυμα Κλίντον, ήταν μια μοναδική ευκαιρία για τον Έλληνα πρωθυπουργό ν' απευθυνθεί σ' ένα παγκόσμιο κοινό επενδυτών (και... τρισκατάρατων “αγορών”) από την Μέκκα του καπιταλισμού, και να τους καλέσει να “παίξουν” Ελλάδα. Το “στήσιμο” της όλης εκδήλωσης, ήταν κομμένα και ραμμένο στις πιεστικές ανάγκες που έχει η χώρα και η κυβέρνηση Τσίπρα: Επενδύσεις, αξιοπιστία,αλλαγή κλίματος, να περάσει το μήνυμα ότι στην Ελλάδα “κάτι πάει να γίνει”. Οι “πάσες” του Μπιλ Κλίντον, από αυτές που λέμε “πάρε, βάλε γκολ”. Αν είμασταν κακόπιστοι, θα λέγαμε ότι, σ' ότι αφορά το ελληνικό μέρος του φόρουμ, ήταν στημένο και... ακριβοπληρωμένο!Και το κλίμα για τον πρωθυπουργό στις ΗΠΑ, εμφανώς βελτιωμένο. Από περίεργος περιθωριακός, έγινε δεκτός ως main stream “ενδιαφέρων” Ευρωπαίος ηγέτης. Και ο... δικός μας, αποδείχθηκε ανέτοιμος, ανεπαρκής, χασογκόλης!
Ρωτήθηκε ο κ. Τσίπρας από τον Κλίντον τι θα έλεγε σε κάποιον επενδυτή για να φέρει κεφάλαια στην Ελλάδα και πως θα τον εξασφάλιζε πως δεν θα τα χάσει, σ' αυτό το κλίμα επιφυλακτικότητας (να μην πούμε εχθρικό...) που υπάρχει για την Ελλάδα. Και ο κ. Τσίπρας με ράθυμο λόγο (προσπαθούσε, εμφανώς, να... μεταφράσει σωστά κατά το δυνατόν από τα ελληνικά... στα αγγλικά!) πρόταξε ότι “θα διεκδικήσουμε την διαγραφή του χρέους...” (δηλαδή: αν καταφέρουμε ν' αποδειχθούμε μπαταχτσήδες, θα το πανηγυρίσουμε!), που για την πιάτσα σημαίνει ανασφάλεια στο κόκκινο. Του δόθηκε πάσα να μιλήσει για τις μεταρρυθμίσεις και τις εκσυγχρονιστικές κινήσεις που θα κάνει άμεσα η (νέα) κυβέρνησή του, κι' αυτός το... θεώρησε καλή ευκαιρία ν' αναφερθεί στον στόχο του... να ξαναγυρίσει η Δημοκρατία στην Ευρώπη! Τι κάνεις Γιάννη, κουκιά σπέρνω...
Εδώ είναι το επικίνδυνο μείζον: ο Αλέξης Τσίπρας, αντιλαμβάνεται την άσκηση πολιτικής και την απαιτητική διαχείριση των κρίσιμων διεθνών σχέσεων, σε όλα τα επίπεδα, όπως αντιλαμβάνεται και τις ομιλίες του σε πλατείες και “πρόθυμα” “ακροατήρια”. Γενικόλογες αοριστολογίες, πιασάρικα “φιλολαϊκά” συνθήματα, αποφυγή κάθε συγκεκριμένης (και κοστολογημένης), επεξεργασμένης πρακτικής και υλοποιήσιμης πρότασης. Πολύ φοβάμαι ότι παρά τις δημόσιες ομολογίες του για “παθήματα που του έγιναν μαθήματα...”, με τις περιπτώσεις Βαρουφάκη, κ. Τασίας, Προέδρου Ζωής, Λαφαζανοστρατούληδων και πάει λέγοντας, δεν λέει ν' αλλάξει μυαλά. Αν ο κόσμος δεν συμφωνεί με τις απόλυτες “βεβαιότητές” του ίδιου και των δικών” του, τόσο το χειρότερο για τον κόσμο.
Κι' αν χρειασθεί, το... διατυμπανίζει και με αγγλικούλια του, του τύπου “γιου τούριστ, μη γκρήκ, χαβ ε λούκ, σπόντζες,γκούντ σπόντζες, εντό τα καλά σφουγγάρια....”!