Είναι σωστή η θέση που διατυπώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, πως δηλαδή η κυβέρνηση πρέπει να εκμεταλλευθεί όσο μπορεί πιο παραγωγικά τον σκεπτικισμό που διατυπώνεται στην έρευνα του ευρωκοινοβουλίου για την αποτελεσματικότητα αλλά -και κυρίως- για το ηθικό υπόβαθρο των πεπραγμένων της τρόικας στις υπό διάσωση ευρωπαϊκές χώρες. Και να ζητήσει (να διαπραγματευθεί, επί το ακριβέστερο...) μια ουσιώδη αλλαγή της κοντόφθαλμης ,γερμανικής ηγεμονικής νοοτροπίας, πολιτική που επιβάλλει θρησκοληπτικά και άκριτα το υπάκουο ευρωϊερατείο στην Ελλάδα και τις άλλες "άρρωστες" χώρες.
Το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το ότι προτείνει αυτή η επιχείριση θετικού, παραγωγικού αναστοχασμού της Ευρώπης ως προς την αποτελεσματικότητα των πολιτικών της, να γίνει με συγκρουσιακούς όρους, με "τσαμπουκά".Και αυτοανακηρύσσεται κάτοχος της μιας και μόνης αλήθειας, της μιας και μόνης λύσεως. Δεν μπορεί παρά να βλέπει (κάποια στελέχη του, έστω...) τον κίνδυνο που ελοχεύει μια τέτοια στρατηγική να μας γυρίσει μπούμερανγκ, ιδίως σήμερα, πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, στην διάρκεια των οποίων τα μεγάλα κεντροευρωπαϊκά συμφέροντα φρόντισαν να καλύψουν τα νώτα τους από πολλές "παράπλευρες ζημιές" που θα υφίσταντο σε περίπτωση σύγκρουσης στις αρχές της διάχυσης της κρίσης. Δεν μπορεί παρά να αντιλαμβάνονται οι τεχνοκράτες του πως η "θέση" που προτείνουν "αρνούμαστε να πληρώσουμε το πλασματικό χρέος, κουρέψτε το να γίνει βιώσιμο και το κουβεντιάζουμε...", είμαι μια υψηλότατου κινδύνου μπλόφα, που οι δανειστές μας έχουν όλη την πολυτέλεια να μην "την φάνε". Θα παίξουμε τα ρέστα μας, και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μείνουμε... ταπί! Χάσαμε την ευκαιρία να διαπραγματευθούμε τον τρόπο αντιμετώπισης της περίπτωσης μας στις αρχές του '10-σήμερα, νέες συνθήκες, νέες στρατηγικές. Το να κλαίμε για τα λάθη του παρελθόντος, έτοιμοι να... διαπράξουμε καινούργια, που μάλιστα θα έχουν αρνητικές επιπτώσεις μόνο για μας,δεν έχει κανένα νόημα...
H διαχείριση της μοίρας ενός ολόκληρου λαού, δεν μπορεί να διακυβεύεται με τζογαδόρικους όρους. Ούτε η πολιτική είναι νοητό να χαράσσεται και ν' ασκείται με βάση τα επικοινωνιακά-ψηφοθηρικά στερεότυπα. Ο λαϊκισμός, ακυρώνει την λογική. Το να εμφανίζεσαι στον δήμο υποσχόμενος "ευχάριστα" που θέλει ν' ακούει, έστω ως... ονειρική διέξοδο από την απελπισία και κατάθλιψη που έχει περιέλθει, δεν συνιστά πολιτική σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Μπορεί να πολλαπλασιάζει την οργή και να εκτοξεύει στο άπειρο την διάθεση αναθέματος της κοινωνίας προς το αναμφισβήτητα αμαρτωλό για την σωρευμένη επί δεκαετίες κακοδαιμονίας μας πολιτικό σύστημα, αλλά ρεαλιστική και επεξεργασμένη εναλλακτική πρόταση δεν είναι. Η Ελλάδα, θα υπάρχει και την επομένη των εθνικών εκλογών, οποτεδήποτε διεξαχθούν, οποιοσδήποτε κι' αν εξασφαλίσει την εξουσία. Και τα προβλήματα, θα συνεχίσουν να είναι εφιαλτικά παρόντα και ν' αναζητούν εφικτές, βιώσιμες λύσεις... Αναγκαστικά μέσω εθνικής συνεννόησης.
Τα μνημόνια, οσοδήποτε ελλειμματικά και μονομερώς σχεδιασμένα κι' αν είναι (και αναμφίβολα είναι...), δεν είναι δυστυχώς (μακάρι να ήταν!) η αιτία της πρωτοφανούς κρίσης που ζούμε. Άλλα την δημιούργησαν. Χρόνιες παθογένειες, αναποτελεσματικό πελατειακό κράτος, διαφθορά μεταξύ πολιτικάντηδων "ταγών" και μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, μια κακομαθημένη μ' ευθύνη της πολιτικής τάξης κοινωνίας στην επίπλαστη ευμάρεια με δανεικά, η παντελής απουσία εθνικού οράματος και υγιούς αναπτυξιακού σχεδιασμού, διαβρωμένη και αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση ανίκανη να εξασφαλίσει και την υποτυπώδη έστω λειτουργία πρόχειρων και ετοιμόρροπων θεσμών, Δικαιοσύνη εξαρτώμενη από την εκτελεστική εξουσία. Δεν κατορθώσαμε (γιατί οι "πάνω" δεν ήθελαν, και τους "κάτω" τους βόλευε...) να γίνουμε σύγχρονοι κράτος. Κι' όσα έπρεπε να γίνουν σταδιακά και με άνεση χρόνου ώστε ν' απορροφηθούν με το μικρότερο κόστος,ομαλά και χωρίς κραδασμούς ,οι αναγκαίες αλλαγές και εκσυγχρονισμοί, πρέπει να γίνουν τώρα βίαια και μαζεμένα. Κάτι που αναπόφευκτα περιλαμβάνει και αδικίες, πόνο, οργή, θυσίες...
Γι' αυτό, η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική-είναι πρωτίστως κρίση πολιτική, κρίση αλλαγής ολόκληρης νοοτροπίας ενός λαού. Μπας και βγούμε από τον λαβύρινθο της εσωστρέφειας, της πεισματικής άρνησης να παραδεχθούμε τα λάθη μας, της εμμονής μας να μας φταίνε πάντα "οι άλλοι", αναζητώντας πάντα ένα "χθες" που παρόλο σήμερα πλέον ξέρουμε πού μας οδήγησε, εξακολουθούμε να το αναπολούμε νοσταλγικά... Για να το πετύχουμε, προϋπόθεση είναι -εκτός από την καθυστερημένη έστω αυτογνωσία μας- και η ύπαρξη μιας υπεύθυνης νέας πολιτικής τάξης που θ' αναλάβει να μιλήσει με ειλικρίνεια, να συνεγείρει και να πείσει την κοινωνία να συστρατευθεί στην δύσκολη πορεία για την αναγέννησή μας.
Μια τέτοια νέα πολιτική τάξη, δεν μπορεί να προκύψει με... τακτικές του παρελθόντος. Με λαϊκίστικες υποσχέσεις στην δοκιμαζόμενη κοινωνία, με εξωραϊσμούς της πραγματικότητας... στα μέτρα μας, με "δεσμεύσεις" για επιστροφή στο status quo ante, με καλοπιάσματα σε συντεχνίες και νοοτροπίες που ευθύνονται για την κατάντια μας. Όταν απαιτούνται δραστικές και ταχύτατες αλλαγές και αναπροσαρμογές, δεν μπορείς να πολιτεύεσαι με λάβαρο την... αδράνεια και την επανάπαυση. Μπορεί με τέτοια τερτίπια να εκμεταλλευθείς την οργή και την απόγνωση του κόσμου και εκλογικά να εξασφαλίσεις κυριαρχικό ρόλο στην εξουσία. Την οποία... δεν θα ξέρεις τι να την κάνεις από την επομένη των εκλογών. Όταν θα έρθεις αντιμέτωπος με τις ίδιες σου τις υποσχέσεις που εκ των πραγμάτων δεν θα μπορείς να υλοποιήσεις και μια παρασυρμένη κοινωνία που θ' απαιτεί "εδώ και τώρα όλα"!Μια κοινωνία που γοήτευσες εκλογικά, όχι στέρεα πολιτικά...
Συνειδητοποιούν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ πως το να... εξαγγέλλεις το "ένα βήμα μπρος", είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι όταν θ' αναγκαστείς να κάνεις τα δυό βήματα πίσω. Μόνος σου πια, αφού με τα μάτια στις κάλπες έχεις φροντίσει να "στολίσεις" όλους τους άλλους με τα κοστούμια του προδότη και του εξωνημένου...